2,295 Бардыгы /

Баланы тааып, кыйналып багып, элден кем кылбай өстүрүшөт. Карысы бардын ырысы бар демекчи, ар бир үйдө кары болсо жакшы эмеспи, ак батасын алып, баарлашып, ыссык чайыңды берип отурганга эмне жетсин. Кепедей болсо да өз үйүңдө, ата-энең менен бир жашап, бактылуулуктун доорун сүргөн кандай жакшы. Бирок баары биз ойлогондой эмес. Ата-энесин карылар үйүнө таштап, кароосуз калтыргандар да жок эмес. Аныктап айта турган болсок Жалал-Абад шаарынын Октябрьск айылындагы “Карылар жана майыптар” үйүнө баш бактык. Ал жерде кандай гана мээримдүү, боорукер, периштедей инсандар бар. Ар бир сүйлөгөн сөздөрүндө тилинен бал тамгандай сезилет. Ал жерге барганыбызда бизди өз балдарынан да артык көрүп, колубуздан кыса кармап, пешенебизден аярлуу сылаганда, ал тургай өздөрүнө деп аталган тамакты жебестен бизге беришкенде эт жүрөгүң эзилет. Алардын да бизге окшогон алты саны аман-эсен, соо, керек болсо менмин деген бай балдары бар. Анан эмнеге ата-энеси карыялар үйүндө жашайт, бул нерсе коомчулукту таң калтырбай койбосо керек. Эмнеге алар ата-энеси тууралуу ойлобойт. Эмне аларда жүрөк жокпу, акыры аларды ошол инсандар жараткан го. Апасы тогуз ай толгонуп курсагында көтөрүп, атасы элден кем кылбай өстүрсө мынтип карылар үйүнө таштаганы оңбу? Ачыгын айтканда ошол эле карылар үйүндөгү ата-энелер менен баарлашып жатканыбызда алардын жүздөрү кандайдыр бир сырды жашыргансыды, бирок муңдуу көздөр баарын жашыра алган жок. Ал үйдө жашаган 88 жаштагы Борбиев Кеңеш ата көз жаш менен өз турмушун баяндап берди.

-Мен Таш-Көмүр шаарынан болом, мени кимдер гана тааныбайт, эл алдында барктуу адам болчум. Жалгыз уулум бар. Кеңешбеков Канатбек азыр 55 жашта, Москвада иштейт.
Уулумду эмнелер гана кылбай бактым. Элдин алдында жүргүздүм, алды кылып окуттум. Айтканын айткан, дегенин дегендей кылдым. Эч кимден кем кылбадым. 12 жылкымды сатып 5 комнаталуу чоң үй алып бердим. Ошол үйгө да ыраазы болуп жашабастан келиним экөө чыгып кетти. Келиним Бишкектен болот. 2002-жылы 14-майда кемпирим кайтыш болуп калды. Ошону көрүп туруп келиним кетип калды, артынан уулум да кете берди. Эл, кошуна-колоң бар экен жайына коюп коюшту. +з энесинин өлүгүн карабай кеткен баламды эмне дээримди билбейм.

Мына ушундай окуяларды башымдан өткөрүп, жалгыз калгандан соң дагы үйлөнгөм. Ал кемпирим менен 10 жыл жашадым, 9 жаштагы кызым бар. 2012-жылы кызымды алып ал кемпирим да кетип калды.

Болоору болуп мынтип бул жерге келип калганыма 1 жыл 1айдын жүзү болду. Муну билген теңтуштарым, тааныштарым мага жалооруган көз менен карашса жүрөгүмдөн кан сызат. Ал эми уулум болсо бул жерде экениме чычалап келип мени урушуп, сөгүп кетти. Мага эми анын кереги жок, өмүрү ыраазы эмесмин…,-деп көз жашын жууйт Кеңеш ата.
Бир кем дүнүйө деген ушулбу? Канчалары ата-энеге зар болуп жүрсө, канчалары ата-энени кор кылып жүрөт…
Эскерте кетсек “Карылар жана майыптар” үйүндө бүгүнкү күндө 90 го жакын адам бар. Алардын эң жашы 16 жашта болсо эң карысы 96 жашта. Ал жердеги ар бир ата-энеге сабыр, уул-кыздарына ыман тилейбиз. Чыкпаган жандан үзүлбөгөн үмүт демекчи, балким уул-кыздарыңыздар бир күн келип ойлоноор, ошондуктан урматтуу ата-энелер эч качан капаланбаңыздар. Себеби алар болбосо да биз бар, эл бар, мамлекет бар сиздер эч качан жалгыз калбайсыздар…

Санрабия Сатыбалдиева, “Аймак”